Een ongemakkelijke lach vulde de ruimte. Twee paar ogen keken elkaar wat glazig aan. De vrouw verliet na haar bezoek ietwat ontredderd de wachtkamer. Dit was wel het laatste wat ze had verwacht.

Let's face it: we worden er flink ongemakkelijk van als iemand ons vertelt dat hij of zij eenzaam is.  Moeilijke dingen, dus ook eenzaamheid worden het liefst onder het tafelkleed geschoven, weggewuifd. Dat dit misschien wel hetgeen is dat mensen het meest eenzaam maakt, is een waarheid die we niet willen inzien. Het liefst zoeken we naar 'quick fixes', we willen er iets aan doen! “Ach buuf, waarom ga je  er niet even lekker tussenuit? Zal je goed doen!” “Misschien een keertje aanhaken bij de spelletjesavond op dinsdag? Dan ontmoet je ook weer eens nieuwe mensen.”

De vrouw bij de huisarts, maar ook mijn goede vriendin, mijn moeder en zoveel mensen die ik in mijn werk ontmoet: ze kennen de leegte wel waarin ze achterblijven als zij eens zo dapper zijn geweest om te vertellen hoe het nu écht met hen gaat. Ik hoor het vaker dan mij lief is. Ik heb daarom ook een advies en dat is: stop met adviseren.

Komende week is de week tegen eenzaamheid. Ik daag je uit om deze week het verschil te maken voor iemand door de tijd te nemen om aandachtig te luisteren naar diegene. Door je te verplaatsen in zijn of haar situatie. Echt gehoord en gezien worden, dát is het beste medicijn tegen eenzaamheid. Schroom niet om dit aan de doktersassistent te vertellen trouwens.

Mijn naam is Leonie de Vries, één van de gezichten achter “Samen Tegen Eenzaamheid Stichtse Vecht. De komende jaren zetten wij ons in om het taboe op eenzaamheid te doorbreken. Kijk op www.samentegeneenzaamheidsv.nl en doe met ons mee.

Dit is de eerste column die maandelijks wordt verzorgd door Samen tegen eenzaamheid Stichtse Vecht.
Wil jij ook een keer jouw verhaal vertellen op deze plek of wil je reageren? Graag! Mail dan naar info@samentegeneenzaamheidsv.nl